از اتوبوس پیاده شد , تا حالا با اتوبوس از یه شهر دیگه به اینجای تهران نیومده بود .
دو دل بود , نه اینکه نخواد نره . نه . میخواست بره ولی ندیدن مادر و پاهای خسته خونه رو میطلبید نه جای غریبی که هم راهش دور بود و هم ماشین خور نبود .
بازم زد به کلش و راه افتاد .
پوتین به پا , کلاه سربازی به سر , اُور (کاپشن) هم به دست توی خاک قدمهاشو میکشه . هی دید میزنه ببینه نزدیک شده یا نه . پیش خودش میگه شاید منم دیوونم ولی میخوام چند ساعتی برای خودم باشم .
رسید به در جاییکه میخواست و آروم و با احتیاط وارد شد که مبادا سکوت تنهایی کسی بشکنه .
راهشو ادامه داد . پیاده و بی ترس از اینکه گم شه . اونجا غریبه غریبه نبود , هرچند کسی نمیشناختش ولی اون کسایی رو میشناخت یا شاید هم اینطورر فکر میکرد .
یه تابلو راهنمای بزرگ جلوش سبز شد . نگاه کرد و فهمید کجا باید بره :
قطعه شهدا
نزدیکش بود و رفت توی کوچه پس کوچه های شهدا . اینقدر زیاد بودن که کوچه و خیابون میساختن . از بینشون رد میشد و صورتهاشون رو میدید ولی احساس میکرد اونها رو نمیفهمه .
از این نفهمیدن در رنج بود .
هی با خودش تکرار میکرد : اینا کین ؟ چرا رفتن ؟ من در مقایسه با اینا کجام ؟
چهره یه آشنا جذبش کرد .
احمد کاظمی . رفت جلو , باورش نمیشد سر قبر احمد کاظمی هست . چشم چرخوند و سید مرتضی آوینی رو دید همون سید دوست داشتنی , و یکی دیگه
رفت و سر مزارشون نشست . مردم میومدن و میرفتن ولی باز نشسته بود بی اختیار اشک میریخت , انگار یه دوست قدیمی که دلش براش یه ذره شده رو دیده .
حالا که تو لباس سربازی بود , انگار بیشتر و بیشتر بهشون نزدیک شده بود . پا میشه و میره پی یکی به اسم مصطفی چمران .
خیلی سؤال میکنه , یکی میگه مزارش اینجا نیست و یکی دیگه میگه برو فلان جا و بهمان جا .
مــــــــــیره تا میرسه به مصطفی چمران . دختری زودتر جلوی قبرش نشسته بود و به قبر نگاه میکرد , فهمید که دیگه اینجا نمیتونه بشینه و غرق در خیال بشه . دستی به مزار شهید چمران زد و فاتحه ای خوند .
چمران از همون اول متفاوت بود و حالا قبرش هم متفاوته .
انگار هر کدوم از این مردها قصه خودشون رو دارن .
دیگه داشت شب میشد , راهمو کج کردم و اومدم خونه
و اذان مغرب گفت : اشهدان لا اله الا الله
اولین بار بود میرفتم بهشت زهرا
آروم بخوابین که ما بیداریم ...
نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد !